نگاه می‌کند

It looks

با دیده‌ی شب

With night's sight

به‌ بقایای سائیده‌ی فرد

To the eroded remnants of the person

در میان طوفان شن

Amidst storm of sand

در میانه‌ی سینه‌ی مرگ

Amongst death's chest

هیبتی تیره

A murky presence

صورت رویا به شکل مه، خیره

Dream's shape as fog, staring

شاهد شور موج شیطان ذهن، رشد ویره

Beholding passion of mind's evil surge, growth of ivy

اگر تمام خیال‌ست مصداق سرّی با فجور هرباره‌ی میل

If whole imagination is a proof of a secret with desire's everytime vices

دست می‌کشد با اجتناب، روی کیهان

It brushes its hand with resentment, on cosmos

می‌لولد زیر انگشتش واره‌ی کبر کرم‌سان انسان‌ها

The worm-like form of humans' vanity wriggles under his finger

در منظره‌ی فاحش فقدان

In flagrant scenery of loss

ببین رویا

Look dream

چگونه می‌کشدمان

How it kills us

در سکوت بیشه

In grove's silence

کشان در فرار از مشت ریشه

Dragging to escape root's grasp

دست می‌کشم به شبحی گذران

I fondle a passing spectre

فوجی رسته از دسته‌ها

A flock detached from rabbles

وارسته جان

A free spirit

گرده‌های زنبق

Iris verna's pollen

به دست باد، حیران

In wind's hand, wandering

دل نه، توجه دادن، اعتراف به جنبش

Not heart, giving attention, admitting to movement

پشت‌سر ارعاب نومیدی، روبه‌رو هجران

‌Horror of hopelessness behind, distance ahead

آه اما

Oh but

طرح تاب‌خورده‌ات روی سنتندره، متموج، نگران

Your wavy projection on szentendre, undulant, looking

یا تنها اتساع بی‌وزنی، حماقت، فوران

Or only dilation of weightlessness, lunacy, eruption

جسارت، بی‌شرم

audacity, unabashed

سرخ ‌می‌شوی از خنده، یا خجالت

You'll become red of laughter, or shame

سرخ سرخ، لای آبی‌های عادت

Very red, between blues of habit

تا رنگ دهی به دریای ساعت

To give color to the sea of clock

تا بگذرم از کوه‌سار ملالت

So I pass from highlands of tedium

مه به لبخندم قهقهه می‌زند، مسخره است

The fog guffaws at my smile, it's ridiculous

آخر طیر منطقم بال ندارد، ابرهه‌ام

Cause my logic's bird has no wings, I'm Abraha

سیمرغ گسستگی و گسیخته از ساحت فالش عالم

Simorgh dissociation, and disjointed from falsch threshold of universe

همین تکه‌های مغز پوسیده‌ند شاهدانم

These rotten brain pieces are my witnesses

آخر هرچه بوده راه، سراب است

At last any way there was, is a mirage

آخر فقط به‌ظاهر است که شاهسوارم

I am chivalrous just in appearance

تنها مسافری گرفته، گرفته دمارم

Only a tristful passenger, sombrous

ره سپرده از عفریته‌های خراب، پست

Departed from ruinous, contemptible witches

چگونه در بر بگیرمت، خرگوشک ظریف

How do I embrace you, little delicate rabbit

ببین چگونه دنیا فروریخت

Look how the world shattered

کلبه‌ام به هم‌ نریخت

My cottage didn't disassemble

وقتی که از جوانه‌های علاقه حرف زدی

When you spoke of buds of fondness

وقتی پیش رفتی، ریشخند به خصومت زمهریر

When you proceeded, jeer to the enmity of extreme coldness

از ماورا به سیطره‌ی انسان راه می‌بری

You make way from beyond to domination of human

وقتی که در تیرگی به آسمان چشم می‌دوزی

When you look at the sky in dimness

وقتی روی نیمکت با دودهای پائیزی هم‌آغوشی

When on a bench embracing automnal smokes

وقتی شب نمدار را با شاره‌های سرد محبت می‌بوسی

When kissing the damp night with cold fluids of affection

گاهاً می‌فروزی شراره‌های عطش، الهه‌ی یخ

Sometimes you ignite sparks of thirst, o goddess of ice

یا عطشان این مساعده، ستاره‌ی سعد

thirsty, where is help, o star of felicity

نگاره‌ی بعید، نگاهم به مقبره‌ها بود، چشم‌هایت را ندید

O far depiction, my gaze was at tombs, I didn't see your eyes

پس می‌نشینم کنار آتش، جنگل پهن

So I'll sit beside the fire, wide jungle

باز هم برایم تعریف کن، شهرزاد من

Narrate to me, my Shahrzad

بگو چگونه شاخه‌هایت را هرس کردند

Tell how they pruned your branches

چگونه تکه‌های لطافتت را به گل آغشتند

How they drenched portions of your softness in mud

گذر کرد‌ه‌ای، شرح می‌دهی با لبخند، بی‌توجیه

You've passed, you describe with an smile, no justification

چون کودکی که از میان اطلسی‌ها آب می‌بردی

Like a child bringing water through petunia flowers

رود را در سطر‌های طوماری نایاب فشردی

Squeezed the river in rows of an unobtainable scroll

که جا گذاشتی‌اش در قله‌ی اغوا

Which you left at summit of seduction

جزیره‌ای، با تو سکنی می‌دمد بوی دریا

You are an island, with you stillness blows the scent of sea

همین است که می‌گذرم از مرزها

That's why I'll pass boundaries

بی‌خوفی از خروش رود و فرود از بطن ابرها

With no dread of river's roar or descent from abdomen of clouds

تا تو در مامنم جا بگیری

To let you in my resort

نظر به قله از چمن‌های مشرف به این مسیر، و وسعت بعدش تا سپیدی

Looking at the peak from grasses at verge of this road, and the vastitude after that to whiteness

بدون مه

With no fog

واضح، عیان

Clear, lucid

معلق میان شب می‌دویم، نغمه‌زنان

We'll run floating through the night, singing

و اینگونه دنیا را مدون می‌کنیم

That's how we'll organize the world

میان آن، اتاقی مزین می‌کنیم

Ornate a room, at its center

که ریشه می‌زند جهان تازه از آن

Which the new world takes root in

مشجر، مظفر، و آنجا می‌فسرد طوفان

Tree-bound, joyful, and there the storm withers